اکثر انبياي الهي، به ويژه پيامبران اولوالعزم، هرگاه به مشکلي بزرگ برخورد نمودند، براي حلّ آن، خداوند متعال را به انوار طيّبه پنج تن آل عبا عليهم‏السلام سوگند مي‏دادند. [1] برخي از آنها وقتي به نام امام حسين عليه‏السلام مي‏رسيدند، غمگين مي‏شدند و اشک مي‏ريختند. وقتي از علت آن سؤال کردند، خبر شهادت مظلومانه اباعبداللّه الحسين عليه‏السلام را شنيدند و به عزاداري پرداختند. ابن عباس مي‏گويد: از پيامبرگرامي اسلام سؤال کردم: آن کلماتي که حضرت آدم عليه‏السلام از پروردگارش دريافت نمود و به واسطه آن توبه‏اش پذيرفته شد، چه بود؟ پيامبر صلي ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم فرمود: حضرت آدم از خدا خواست به حقِ محمّد، علي، فاطمه، حسن و حسين عليهم‏السلام توبه‏اش پذيرفته شود. خداوند نيز توبه او را قبول کرد. [2] . در الدّرّالثّمين، در تفسير قول خداوند: «فتلقّي آدم مِن رَبّهِ کلماتٍ» اين گونه آمده است: حضرت آدم بر ساق عرش، نام‏هاي پيامبر صلي ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله ‏و سلم و ائمه عليهم‏السلام را مشاهده کرد و جبرئيل به او تلقين کرد که بگويد: «يا حميدُ بِحقِّ محمدٍ، يا عالِيُ بحقِّ عليّ، يا فاطرُ بحقِّ فاطمةَ، يا مُحسنُ بحقِّ الحسن و الحسين و منکَ الاحسانُ» هنگامي که حضرت آدم عليه‏السلام نام امام حسين عليه‏السلام را بر زبان جاري ساخت، گريان شد و قلبش خاشع گرديد. حضرت آدم عليه‏السلام گفت: اي جبرئيل! چرا پس از گفتن نام حسين، قلبم شکست و اشکم جاري گرديد؟ جبرئيل خبر شهادت امام حسين عليه‏السلام و چگونگي مصائب او را تشريح نمود و هردو چون مادر جوان مرده، عزاداري و گريه و ناله نمودند. [3] . نظير اين توسّلات و خبريافتن از شهادت امام حسين عليه‏السلام براي نوح، ابراهيم و اسماعيل عليهم‏السلام زکريّا، سليمان، موسي، عيسي عليهم‏السلام، نيز ذکر شده است. [4] . اين که خداوند متعال قبل از تولد امام حسين عليه‏السلام در عالم دنيا، پيامبران و اولياي خودش را با حادثه عاشوراي حسيني آشنا مي‏کند و چشم آن‏ها را اشک‏بار مي‏سازد، از عظمت و ارزش والاي حسين بن علي عليه‏السلام و قيام و شهادت وي حکايت مي‏کند، گرچه دست يابي به فهم عميق آن، در فکر بشر نمي‏گنجد.