معناي حسن خلق

حسن خلق به معناي گشاده رويي و خنده رو بودن و... نيست، گرچه آنها نيز به موقع خود سودمند است. حسن خلق، گاهي دندان بر جگر گذاشتن و مشکل را تحمل کردن است. اگر باطلي به انسان پيشنهاد شود، بايد دندان بر جگر نهاده حق را رها نکند و باطل را ترک کند؛ در سخنان علي (عليه السلام) آمده است: «نعم الخلق التصبر في الحق» (23): بهترين خلق صابر و بردبار بودن بر پايگاه حق است.
گاهي براي انسان حادثه اي جزئي پيش مي آيد و او با صبر، مشکل را حل مي کند. در اين جا اگر چه اصل کار حق، و تحمل در برابر باطل، سخت است اما اين سختي، قابل تحمل است؛ مثلا اگر انسان بار کمي را به همراه ببرد، کار سختي نيست؛ ولي اگر انسان عادي بخواهد بار سنگيني ببرد سخت است و چون سنگين است، توانفرساست و تحمل مي خواهد به اين تحمل «تصبر» مي گويند؛ يعني انسان بايد خيلي صابر باشد تا اين بار را به مقصد برساند. اين که گاهي انسان، زود عصباني مي شود و از حق مي گذرد و به مرز باطل روي مي آورد براي آن است که تصبر ندارد و نمي تواند اين بار را ببرد، و به اصطلاح «بردبار» نيست.

23. نهج البلاغه، نامه 31.