مايه طغيان ستمگران

اينها بيماري است و قرآن کريم خود را به عنوان شفا معرفي کرده مي فرمايد: «و ننزل من القران ما هو شفاء و رحمة للمؤمنين»
اگر کسي در حدي باشد که دارو در او اثر کند، شفا پذير است؛ اما اگر سراسر وجودش شعله سوزان شود، آيات قرآني که به منزله آب زلال است، وقتي بر او تلاوت مي شود نه تنها شفابخش نيست بلکه مايه طغيان اوست.
«و لا يزيد الظالمين الا خسارا» (56) يعني، همين آيات الهي که نور و شفاست وقتي بر افراد ظالم خوانده مي شود مايه طغيان کفر آنهاست؛ مثل اينکه، شما اگر روي آتش زياد مقداري آب بريزيد، آتش افروخته تر مي شود.
چنانکه اگر کسي که به بيماري دستگاه گوارش مبتلا باشد اگر گلابي شاداب، شيرين و پرآبي را بخورد دردش افزونتر مي شود. و نمونه هاي فراوان ديگري که خير، مايه افزايش شر مي گردد.
آنگاه که نصيحت کسي در ما اثر کرد خدا را شاکر باشيم که آتش درون ما قابل خاموش شدن است؛ و اگر بيجا به امري دل بسته ايم و کسي هم ما را نصيحت کرد و آن را پذيرفتيم، شاکر باشيم که در مسير علاج هستيم و اگر مطلبي را نمي دانيم و کسي ما را راهنمايي کرد، وهم ما تحت ولايت فهممان در آمد و برهان را به صورت مغالطه تلقي نکرديم خدا را شاکر باشيم که قابل درمان و در مسير معرفتيم و اگر اين گونه نبوديم، بدانيم مشمول ذيل آيه مذکور هستيم که: «و لا يزيد الظالمين الا خسارا» .
کسي که چشمش سالم است، از آفتاب لذت مي برد و در برکت پرتو آن، همه اشيا را مي بيند؛ ولي کسي که چشم او مرمد، مريض و آفت زده است، هر چه هوا صافتر و آفتاب درخشانتر و شفافتر باشد رنج و درد او بيشتر است.
به هر حال، قواي دروني انسان، نعمت خداست؛ ولي اگر خداي ناکرده ما اين نعمت را به نقمت تبديل کنيم، تلي از آتش و خودسوزي و آنگاه ديگر سوزي، شروع مي شود و هيچ آبي هم آن را خاموش نخواهد کرد.
56. سوره اسراء، آيه 82.