دنيا در فرهنگ وحي[188]
آنچه انسان را از ياد خدا غافل کند و رنگ گناه داشته باشد و بوي بد معصيت از آن استشمام شود، دنياست؛ بنابر اين، دنياي مذموم در فرهنگ وحي غير ازآسمان، زمين، دريا و صحراست، اينها مخلوقات و آيات الهي است و قرآن ازاينها به عظمت ياد مي کند:«ان في السموات و الارض لايات للمؤمنين و في خلقکم و ما يبث من دابة ايات لقوم يوقنون» (2)«و في انفسکم ا فلا تبصرون» (3)«ان في خلق السموات و الارض و اختلاف اليل و النهار لايات لاولي الالباب» (4).
قرآن کريم از زيبايي آسمان و زمين، مکرر سخن گفته است. دريا، صحرا، سلسله جبال، درختان ماهيهاي دريا، اختران آسمان و ... در فرهنگ وحي، آيت الهي است نه دنيا. گرچه حيات دنيا در مقابل حيات آخرت، بر اينهااطلاق مي شود؛ ولي از هيچ يک آنها نکوهش نشده است. «دنيا» تعلقات، اعتبارات و «ما» و «من» هايي است که آدمي را به گناه وادار مي کند. دنيا، عبارت از لهو و لعب، زينت، تفاخر و تکاثر در اموال و اولاداست:«و اعلموا انما الحيوة الدنيا لعب و لهو و زينة و تفاخر بينکم و تکاثر في الاموال و الاولاد» (5)
دنيا، در اين مراحل پنجگانه خلاصه مي شود و هر کسي رادرهر سني با ابزار خاصي فريب مي دهد و اين فريب، سم روح است و روح مسموم براي ابد در رنج است و ذات اقدس خداوند از آن جهت که «ارحم الراحمين» است، پاکترين و شايسته ترين انسانها را به عنوان پزشکان روح فرستاده است.
2. سوره جاثيه، آيات 3-4.3. سوره ذاريات، آيه 21.4. سوره آل عمران، آيه 190.5. سوره حديد، آيه 20.