نخستين کار انبيا[234]

از اين رو نخستين کاري که انبيا کردند اين بود که انسانها را به قيقت خودشان آشنا کرده، گمشده خودشان را به خودشان نشان دادند و فرمودند: وقتي خودتان را فراموش کرده ايد، «خضراء الدمن» مي شويد و نمي دانيد در کجا بروييد؛ شما از رويش خود لذت مي بريد اما از منبع رويش خبر نداريد و اولين تاثير سوء را خود آن گل مزبله مي پذيرد؛ زيرا گل در نظام زنده حيات از نوعي درک، شامه و ذائقه بر خوردار است. بلکه در ديد دقيق اهل معرفت، همه موجودات، سميع و بصيرند و اگر سميع و بصير بودند، از حواس چشايي، شامه و لامسه نيز برخوردارخواهند بود؛ ولي سمع و بصر، خصيصه اي دارد که در قرآن کريم و سنت معصومين (عليهم السلام) بيشتر مورد توجه است و يکي از اوصاف الهي، مسئله سمع و بصر است پس اولين بوي بد را خود همين گل ياسي که از زباله دان روييده استشمام مي کند؛ گرچه معطر است ولي از ريشه آلوده خود متاثرتر از ديگران است.