شرط رياست

کسي که در درون خود به مقام رياست رسيده، مجاز است که خود را براي رياست بيرون عرضه کند. اين شرط در موارد گوناگون، در تعبيرات ديني ما آمده است که اگر کسي مي خواهد امام جماعت شود، نخست بايد ببيند بين خود و خداي خود «ذنب مطالب» دارد يا نه؟ اگر دارد، اقدام نکند!
در زمينه تجليل از معلم نيز، در بيانات نوراني اميرالمؤمنين (عليه السلام) آمده است که:«و معلم نفسه و مؤدبها احق بالاجلال من معلم الناس و مؤدبهم» (13)
بايد از کسي که قبل از ديگران، خودش را تربيت کرده، بيشتر تجليل کنيم؛ زيرا همان ادب او آموزنده افراد فراواني است:«و جعلنا له نورا يمشي به في الناس» (14) حرکت او در جامعه ادب و هنر مي آموزد. آن کس که مي خواهد رياست جامعه اي را بپذيرد، حتما بايد بکوشد قبل از رياست جامعه، در درون خود رياست بر همه قوا را فراهم کند در بخشهاي ادراکي بر وهم و خيال، و در بخشهاي تحريکي بر شهوت و غضب فرمانروا باشد. اميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمود: «اگر من بخواهم، عسل مصفا و گندمهاي خالص و حلال از دسترنج خود فراهم کنم، مي توانم، ولي نمي خواهم» . آنگاه فرمود: «اين راهي نيست که شما بتوانيد آن را طي کنيد» (15) ما هم آن را از خود و ديگران توقع نداريم ولي بايد بکوشيم تا نخست خودمان آن راه را طي کنيم و دست ما به حرام، دراز نشود.
13. نهج البلاغه، حکمت 73.14. سوره انعام، آيه 122.15. «ولو شئت لاهتديت الطريق الي مصفي هذه العسل و... » (نهج البلاغه، نامه 45) .