چهارم: صدق[247]

خداي سبحان انبيا را به عنوان «صديق» و «صادق» معرفي مي کند و ديگران را به همراهي آنان فرا خوانده و مي فرمايد:
«کونوا مع الصادقين» (1)
با سنت و سيرت اهل صدق باشيد و از آنان جدا نباشيد.
قرآن کريم نخست به ما دستور صدق و سپس از نتيجه اين کار، گزارش داده، مي فرمايد: پيروان حقيقي پيامبران، زندگي و مرگشان با انبيا، صديقان، شاهدان و صالحان بوده، با آن ذوات نوراني محشورند:
«و من يطع الله و الرسول فاولئک مع الذين انعم الله عليهم من النبين و الصديقين و الشهداء و الصالحين» (2).
لازم نيست انسان بميرد تا با انبيا محشور شود، بلکه در دنيا هم با انبيا مي تواند محشورباشد. چون ارواح پاک انبيا و اوليا نسبت به ديگران اشراف دارند و پيروان خود را رها نمي کند؛ مثلا، گاهي انسان مبتلا به وسوسه مي شود ولي طولي نمي کشد که از شر دروني آن، نجات پيدا مي کند. پس هم آن وسوسه، عاملي به نام شيطان و هم رهايي از دام وسوسه کننده، عاملي به نام ارواح ائمه، انبيا، اوليا و فرشتگان الهي دارد.
1. سوره توبه، آيه 119.2. سوره نساء، آيه 69.