نزاهت مؤمنان از شرک

قرآن، روح مؤمن را طاهر و پاک از هر تيرگي و تاريکي، و ايمان را حقيقتي روشن و زنده، و افراد با ايمان را فرزندان اين حقيقت مي داند. اين که مي فرمايد:
«انما المؤمنون اخوة فاصلحوا بين اخويکم» (27)
به اين جهت است که افراد با ايمان را يک حقيقت روشن کرده است و آن، ايمان آنان است. يعني ايمان به منزله پدر است و مؤمنان به منزله فرزندان اين پدرند و در نتيجه با يکديگر برابر و برادرند. چنين حقيقتي که در افراد با ايمان وجود دارد، آنها را به هم مرتبط مي کند. از سوي ديگر، کسي که داراي روح ايمان است ارتباط تنگاتنگي با خدا دارد.
امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد:
اگر پرده از جلو ديد مردم برطرف گردد و ديد ملکوتي آنان باز شود، مي بينند که مؤمن چه ارتباطي با خدا دارد و آنگاه در برابر مؤمن تواضع مي کنند:
«لو کشف الغطاء عن الناس فنظروا الي وصل ما بين الله و بين المؤمن، خضعت للمؤمن رقابهم و تسهلت له امورهم و لانت طاعتهم» (28)
همچنين آن حضرت مي فرمايد:
خداي سبحان مؤمن را از نور عظمت خود آفريد. پس اگر کسي به مؤمن، از آن جهت که با ايمان است، اهانت کند ولايتش از خدا قطع مي شود:
«ان الله تبارک و تعالي خلق المؤمن من نور عظمته و جلال کبريائه، فمن طعن علي المؤمن او رد عليه، فقد رد علي الله في عرشه و ليس هو من الله في ولايته و انما هو شرک شيطان» (29).
و اگر ولايت کسي از خدا قطع شود، او تحت ولايت[237]شيطان قرار مي گيرد؛ چنانکه اگر کسي به مؤمني اهانت کند مثل آن است که به خداي سبحان اهانت کرده يا به جنگ با او برخاسته باشد.
امام باقر (سلام الله عليه) مي فرمايد:
رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم در معراج از خداي سبحان پرسيد:
جايگاه مؤمن نزد تو چگونه است؟ خداوند فرمود: اگر کسي به مؤمن اهانت کند، مثل آن است که به جنگ با من برخاسته است:
«لما اسري بالنبي صلي الله عليه و آله و سلم قال: يا رب ما حال المؤمن عندک؟ قال: يا محمد من اهان لي وليا فقد بارزني بالمحاربة و انا اسرع شي ء الي نصرة اوليائي» (30)
بر اين اساس، اعلان جنگ با خدا که درباره رباخواران آمده است:
«فاذنوا بحرب من الله» (31)
اختصاصي به ربا ندارد. گناهان بزرگ نوعا چنين است و بنابراين، هتک حيثيت يک مؤمن نيز، به منزله محاربه با خداست.
حضرت امام باقر (عليه السلام) مي فرمايند:
«المؤمن لا ينجسه شي ء» (32)
رذيلت و تيرگي به سراغ مؤمن نمي آيد؛ مثلا، کسي که در قبال ذات اقدس اله، منکر مبدا و يا قائل به مبادي متعدد است، آلوده و تيره است؛ اما مؤمن در قبال خدا براي احدي استقلال قائل نيست. پس آنچه را که قرآن، شرک مي داند مؤمن از آن منزه است.
27. سوره حجرات، آيه 10.28. محاسن برقي، ج 1، ص 224.29. همان.30. اصول کافي، ج 2، ص 352.31. سوره بقره، آيه 279.32. محاسن برقي، ج 1، ص 225.