راه حل مشکل

آنچه گفتيم تحليل درد بود؛ راه درمان را نيز بايد بشناسيم. چون تهذيب روح، بدون شناخت درد و آشنايي با راه درمان آن ممکن نيست.راه حلي که قرآن ارائه مي دهد يکي «مراقبت از خود» ، و ديگري «ياد خدا» است؛ انسان بايد اولا مواظب جلسات، خواندنيها، شنيدنيها، خوردنيها وپوشيدنيهاي خود باشد؛ مواظب باشد چه سخني را مي شنود و چه مي گويد، دقت کند که در کنار سفره غذاي حلال مي نشيند يا حرام؟ لباسي را که بر تن مي کند بايد گذشته از حلال بودن، لباس شهرت نباشد. گاهي شخص لباسي مي پوشد تا مشهور شود و هنگامي که از کوي و برزن مي گذرد لباسش جلب توجه کند. اين نشان مي دهد که او گرفتار خود بيني است.اگر انسان، مواظب جلسات علمي خود باشد و سخني جز براي رضاي خدا و به سود جامعه اسلامي نگويد، به تدريج زمينه فراهم مي شود تا به ياد خدا دل ببندد. وقتي به ياد خدا دل بست، به آساني خاطره هاي خوب در ذهنش ترسيم مي شود. از اين رو قرآن کريم، ذکر خدا را براي غفلت زدايي و قرب به حق به ما مي آموزد.هر يک از عبادتهاي معمولي، حد و نصابي دارد ولي ياد خدا در دل و نام خدابر لب، حدي ندارد:«يا ايها الذين امنوا اذکروا الله ذکرا کثيرا» (32).
کسي که زياد به ياد خدا باشد، براي وي علاقه به خدا ملکه و او در تعلق به حق وتخلق به اخلاق الهي، متخصص، مجتهد و صاحب ملکه مي شود. در اين صورت نه تنها در حال عبادت مي فهمد که با معبود خود سخن مي گويد، بلکه درخارج از عبادت نيز به ياد حق است؛ آنگاه فرق او با ديگران روشن مي شود. ديگران در حال نماز، حواسشان نزد خدا، قيامت و معارف نماز نيست و او در غير حالت نماز نيز به ياد خدا و در نماز است: «خوشا آنان که دايم در نمازند» .
ذکر خدا حسنه است و هر کس در اين راه مجاهده کند و قدمي بردارد پاداش مضاعف دارد:«من جاء بالحسنة فله خير منها» (33)
«من جاء بالحسنة فله عشر امثالها» (34)هر کس يک ساعت براي مراقبت، زحمت بکشد، ده ساعت او را حفظ مي کنند و به پيش مي برند و قهرا نجات پيدا مي کند، و حفظ خاطرات در نماز براي او سهل و آسان خواهد شد.
32. سوره احزاب، آيه 41.33. سوره نمل، آيه 89.34. سوره انعام، آيه 160.