معيار دنياگرايي

کسي که تلاش و کوشش مي کند تا نظام اسلامي را از وابستگي به بيگانه برهاند يا کشورش را از تهاجم بيگانگان نجات دهد و يا براي حفظ حيثيت خود و عائله اش، کوشش اقتصادي دارد، عصاره اينها آخرت است نه دنيا.
[142]
روزي جواني از حضور پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم مي گذشت. عده اي که در محضر آن حضرت بودند ديدند اين جوان نيروي قابل توجهي دارد عرض کردند:
«ويح هذا لو کان شبابه و جلده في سبيل الله»
اي کاش او در راه خدا قدم بر مي داشت! آن حضرت فرمود: اگر اين شخص حرکت کرده تا عائله خود را از راه صحيح و حلال، تامين کند و يا مي کوشد تا پدر و مادر پير خود را از راه صحيح، حفظ و اداره کند و يا تلاش مي کند تا سربار جامعه نباشد و خود را از نيازمندي به اين و آن برهاند، اين راه، راه خداست، ولي اگر متکاثرانه مي کوشد تا بر ثروت خود بيفزايد، اين راه، راه شيطان است:
«لا تقولوا هذا. فانه ان کان يسعي علي نفسه ليکفها عن المسالة و يغنيها عن الناس فهو في سبيل الله و ان کان يسعي علي ابوين ضعيفين او ذرية ضعاف ليغنيهم و يکفيهم فهو في سبيل الله و ان کان يسعي تفاخرا و تکاثرا فهو في سبيل الشيطان» (39).
بنابراين، اگر کسي در متن دنيا کارماندني مي کند، اين کار، کار آخرت است.
کاري که براي رضاي خداست، کار آخرت است و اثر آن در آخرت ظهور مي کند قرآن کريم در همه کارها، حتي در لذيذترين کارهاي حسي، نقش آخرت را بازگو کرده است. به جواني که مي خواهد ازدواج کند مي گويد:
«نساکم حرث لکم فاتوا حرثکم اني شئتم و قدموا لانفسکم» (40)
اگر ازدواج کرده و همسر گرفته ايد، به فکر نسل آينده باشيد و فرزند صالح بپرورانيد و آن را براي خودتان مقدم بداريد و به امت اسلامي تقديم کنيد. پس چيزي در جهان طبيعت نيست که صبغه آخرت آن را همراهي نکند.
39. المحجة البيضاء، ج 3، ص 140.40. سوره بقره، آيه 223.